पाठशाला कि मातशाला

* नारायण ढकाल


पाठशालालाई
मनमौजी भट्टी बनाएर
युरिया मलको लोकल ठर्रा
घुटुक्क निल्दै र कुण्ठा बान्ता गर्दै
वेश्या चरित्रलाई पनि उछिनेर
दलालहरूसँग बोलकबोलमा व्यस्त
सुस्त सुस्त कपडा फुकाल्न कस्सिएका
सत्तान्धहरूका उत्तेजनात्मक चर्तिकलाका
निर्लज्ज दृश्यहरूले
लाज पस्कँदै छन्।

स्खलित चरित्र र विकृत मनस्थितिको
बिस्कुन सुकाएर
सार्वजनिक ठाउँमा
मानवीय सौन्दर्यलाई कुरूप बनाउँदै
मर्यादा,नैतिकता र जनविश्वासलाई गिज्याएर
मदोन्मत्त जुवाडेहरू शकुनि पासा फाल्दै
चोर जुवा खेलेर पाठशालामा
सर्वसाधारणका घरहरूमा
आतङ्क मच्चाउँदै
चीरहरणको बीभत्स खेलो खेल्दै छन्।

अभिशप्त बाटा घाटाहरूमा
मालिकलाई पगरी गुथाउने दौडमा
बग्गीमा नारिएका घोडाहरू हिनहिनाउँदै
विनाशकारी भेडे यात्राको पदचापभित्र
मालिकको इलेक्ट्रिक सकले चेतना गुमाएका
विवेकहीन प्रतिनिधि,अनुचर, सुसारे,दासहरू
लामबद्ध भएर फोहोरको डुङ्गुर छोप्दै
अनेक शब्द जालमा स्तुति गान गर्दै छन्
र, प्रकम्पनले
आस्था र विश्वासको धरहरा ढलेको छ
पाठशाला, मातशाला बनेको छ!